İnsanlığımızı Nerede Yitirdik?

Bu sabah insan olmaktan utandığım bir tabloyla daha karşılaştım. Güzeller güzeli bir sokak köpeği bizim gibi şehir yaşamının arasına sıkışmış ama bizden eminim daha zor şartlarla mücadele ederek rızkının peşinde koşarken bu sabah kendini bilmez, duyarsız bir şoförün dikkatsizliği sonucunda yaralandı. Servis şoförümüzün çarptı çarptı sesiyle yola baktım ki simsiyah zifir rengi bir köpek yolun ortasında can çekişiyordu. Başından yaralanmıştı ve malesef çarpan şoför onu orada öylece bırakıp kaçıp gitmişti. Neyseki bir tane vicdan sahibi kadın köpeği kucakladı ve götürdü ama başından yaralanan köpeğin durumu çok ağırdı sanırım. Serviste olduğum için ve orada inemediğim için malesef köpeğin akıbetini öğrenme şansım olmadı ama aynı yolda daha önceki hafta da genç bir kıza çarpıp yine hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam etmeye çalışan belediye otobüsü şoförü aklıma geldi ve ürperdim tekrar.

Yani hayvan da olsa insan da olsa hepsi bir can taşıyor ve yine can taşıyan başka bir canlı o cana zarar veriyor ve sonrada hiçbir şey yokmuş gibi normal hayatına geri dönüyor. O günde çevreden yetişip otobüs şoförünü durdurup engel olmasalardı gitmesine, sanırım hiçbirşey olmamış gibi devam edecekti yoluna, kendi hayatına. Kazanın şokuyla ayaklanıp kaldımının kenarına kendini zar zor atan genç kızın şaşkınlığı ve elbette çarpma anında otobüsün önünde yuvarlandığı sahneler hala gözümde. Neyseki kızın durumu iyi. Peki kızın durumu iyi de bizim insanlık durumumuz iyi mi, insanlığımıza ne oldu. Nerelerde hangi zaman diliminde yitirdik acaba bu hasletimizi...

Biri köpek biri insan ve işte iki örnek, peki farkeder mi vicdan sahibi bir yürek için...